Λίγες ημέρες πριν η πρώτη παράσταση της εταιρείας θεατρικών παραγωγών Ίσον, με τίτλο “Χάρτινος Τίγρης” κάνει το νεογνό της ανέβασμα στην πόλη των Ιωαννίνων, η συγγραφέας του έργου Παρασκευή Ανεβλαβή, μιλά στο Ioanninaabout.gr για τις προκλήσεις που κλήθηκε να αντιμετωπίσει, τα συναισθήματά της αλλά και τις σκέψεις της γύρω από το -καθημερινό πια- φαινόμενο της βίας.
Θέλω να μου πείτε δύο λόγια για το πώς αισθάνεστε μια που είναι η πρώτη φορά που ο Χάρτινος Τίγρης παίρνει σάρκα και οστά επάνω στο θεατρικό σανίδι.
Κάθε φορά που «ζωντανεύει» ένα έργο μου νιώθω απίστευτη συγκίνηση και βαθιά ευγνωμοσύνη για όσους δούλεψαν για να ακουστούν λόγια που έχω βγει απ’ τη ψυχή μου. Σε κάθε έργο μου, σενάριο, ποίημα ή μυθιστόρημα αφήνω ένα κομμάτι μου μέσα τους. Κάτι που με αντιπροσωπεύει και με πονάει. Το έργο «Χάρτινος Τίγρης» ήταν μια πολλή μεγάλη πρόκληση για ‘μένα, κυρίως για την ωμότητα του λόγου των χαρακτήρων. Αγκάλιασα κάθε χαρακτήρα του και προσπάθησα να αναδείξω όλες τις πλευρές του ανθρώπου που κρύβουν μέσα τους, όπως ακριβώς έκανε και ο σκηνοθέτης σε αυτό το ανέβασμα, Απόστολος Τζίμας, μαζί με τους ηθοποιούς.
Τι ήταν εκείνο που σας τράβηξε και σας έκανε να καταπιαστείτε με την ιστορία του κατά συρροή δολοφόνου Καρλ Παζραμ;
Σχεδόν όλα τα έργα μου είναι βασισμένα σε αληθινά εγκλήματα που έχουν γίνει στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, απ’ τον 20ο αιώνα έως σήμερα. Αυτό που μου κίνησε την περιέργεια να μάθω, αρχικά, περισσότερα για τον Πάζραμ είναι ο τρόπος που δρούσε και η λέξη που χρησιμοποιούσε για να χαρακτηρίσει τους πολίτες της Ιντιάνα. Η λέξη αυτή είναι και ο τίτλος της αυτοβιογραφίας που έγραψε στη φυλακή λίγο πριν την εκτέλεση της θανατικής ποινής του. Οι κάτοικοι της Ιντιάνα είναι γνωστοί ως Χούζιερς. Η προέλευση του όρου αμφισβητείται, αλλά μια υπόθεση θέλει το «Χούζιερ» να προέρχεται από έναν μεθοριακό χαιρετισμό, μια παραφθορά του “Who’s here?” Το όνομα της πολιτείας σημαίνει «Γη των Ινδιάνων», ή απλά «Ινδιάνικη Γη». Δε ξέρω τι είναι πιο φρικτό στις πράξεις του, οι φόνοι, οι βιασμοί ή οι απόψεις του για τους ανθρώπους…
Το έργο έχει στον άξονά του την βία. Τι πιστεύετε ότι στην εποχή μας την κάνει να γεννιέται όλο ένα και συχνότερα;
Πάντα υπήρχε, ακόμα υπάρχει και δυστυχώς δε θα πάψει ποτέ να υπάρχει. Ειδικά όσο σταματάει να μας τρομάζει η εικόνα του μίσους και της ωμής βίας στη ζωή μας. Στην εποχή μας… Το έργο αναφέρεται στη δεκαετία του 1920. Δεν είναι κοντά, αλλά ούτε και τόσο μακριά. Κάποιος θα πει πως ήταν στην Αμερική. Και αυτό σε τι εμποδίζει τον οποιοδήποτε άλλο άνθρωπο δίπλα μας να πράξει τα ίδια; Σορίν Μαρέι, Μανώλης Δουρής, Στάνισλαβ ή Σάββα Μπαγκατζίεν, Δημήτρης Βακρινός, είναι μερικά όνοματα που κάποιοι ίσως δεν άκουσαν ποτέ τους. Κιόμως η ιστορία τους έχει αναφέρει ως τέρατα και κάποιοι ήταν πα-τέρας των θυμάτων τους. Είναι τραγικό να θυμόμαστε της ψυχές των ανθρώπων που χάθηκες όχι απ’ το δικό τους όνομα, αλλά του δολοφόνου τους. Δημήτρης Αθανασόπουλος, Ζενέιντα Σαλιμάι, Στέλλα Εικοσπεντάκη, Ελένη Τοπαλούδη, Τάνια Χαριτοπούλου, Εύη Γατίδου, Βαγγέλλης Γιακουμάκης, Λίνα Κοεμτζή, Γιάννης Τσατσάνης. Αυτά τα ονόματα σας λένε κάτι; Αν όχι, τότε κοιτάξτε λίγο στο χρονοντούλαπο των εγκλημάτων που έγιναν στη χώρα μας και μετά ας αναρωτηθούμε αν η βία είναι σημείο της εποχής μας ή ήταν από πάντα.
Τι είναι αυτό που σας τραβάει το ενδιαφέρον στα αστυνομικά έργα και στα podcast που αφορούν τα εγκλήματα;
Η αλήθεια. Ο κόσμος μας δεν είναι ροζ και γαλάζιος. Δυστυχώς. Έχει τόση μαυρίλα που ξεχειλίζει απ’ το στόμα και τα μάτια κάθε ανθρώπου που περπατάει πάνω σε αυτή τη γη. Καλές και οι ερωτικές ιστορίες και τα παραμύθια, αλλά πόσο αγγίζουν την πραγματικότητα; Πόσοι από εμάς περπατάμε στο δρόμο και χαμογελάμε ή ακούμε μουσική και χορεύουμε χωρίς να μας νοιάζει τι θα πουν οι γύρω που μας κοιτάνε; Μας έφαγαν τα λόγια του κόσμου και ξεχάσαμε να είμαστε άνθρωποι. Στις δύσκολες στιγμές και στο θυμό βλέπεις το αληθινό πρόσωπο του άλλου. Δεν είμαι θυμωμένη, αλλά όσο μαθαίνω περισσότερα γι’ αυτό τον κόσμο, από παλιά μέχρι σήμερα, απογοητεύομαι.
Τι μηνύματα θέλεις να αποκομίσουν οι θεατές φεύγοντας από αυτή την παράσταση;
Θα επιλέξω να πω, ξανά, ότι και στο ανέβασμα του πρώτου έργου μου, ΕΝΑ ΜΗΔΕΝ ΤΕΣΣΕΡΑ. Μια φράση που λέει αρκετά συχνά ο αγαπημένος μου καθηγητής υποκριτικής, υπέροχος άνθρωπος και καλλιτέχνης, Συριόπουλος Μιχάλης. «Ας κουνήσουμε μυαλά!» Έστω και ένας θεατής αν φύγει απ’ το έργο και τον κάνει να σκεφτεί λίγο, θα είναι μεγάλη επιτυχία. Δε γράφω για να περνάει η ώρα μου, δε γράφω για να ακουστεί το όνομά μου. Δε με νοιάζει να δειχτώ, γι’ αυτό έχω επιλέξει να είμαι και πίσω απ’ τη σκηνή. Θέλω να με ακούσει ο κόσμος. Να ακούσει αυτά που έχω να τους πω, μέσα από αληθινές ιστορίες ανθρώπων που πλέον δε μπορούν να φωνάξουν γιατί κάποιος άλλος τους πήρε τη φωνή. Μέσα απ’ τα δικά μου μάτια, που και ο «κακός» έχει τα θετικά στοιχεία του, και ο «καλός» τα αρνητικά του. Έτσι όπως είναι ο κάθε ένας μας δηλαδή.
Ιnfo:
Ο «Χάρτινος Τίγρης» θα ανέβει για έξι μόνο παραστάσεις, από την Παρασκευή 25 έως την Κυριακή 27 Οκτωβρίου και από την Παρασκευή 1 έως την Κυριακή 3 Νοεμβρίου, στο Θέατρο Κύκλος (Αραβαντινού 16). Οι παραστάσεις ξεκινούν στις 9.15 το βράδυ.
Προπώληση εισιτηρίων από τα φυσικά καταστήματα public και ηλεκτρονικά από το more.com.