Η σειρά του Netflix βασισμένη στους Addams συνεχίζει να δείχνει ότι έχει μεγάλες δυνατότητες που δεν αξιοποιούνται πλήρως.
Wednesday Season 2
Η πρώτη σεζόν του Wednesday θεωρήθηκε μία από τις πιο δημοφιλείς σειρές του Netflix, και είναι σαφές ότι η πλατφόρμα την θεωρεί βασικό της “ατού”, με τη δεύτερη σεζόν να εντάσσεται στην μικρή ομάδα σειρών που έχουν χωριστεί σε μέρη – πιθανότατα για να δημιουργηθεί πολλαπλό ενδιαφέρον από τους fans που ανυπομονούν να μάθουν τι θα συμβεί. Δυστυχώς όμως, τα τρία χρόνια που μεσολάβησαν από την πρώτη σεζόν δεν οδήγησαν σε εμφανή βελτίωση της ποιότητας, με το Wednesday να παραμένει μια σειρά με εξαιρετικό καστ και εντυπωσιακά visuals που ψάχνει μια πιο ισχυρή ιστορία.
Περισσότεροι Addams, λιγότερη μαγεία
Παρότι η Wednesday παραμένει στο επίκεντρο, η δεύτερη σεζόν προσπαθεί να εντάξει περισσότερο και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας Addams στην πλοκή, με τον Pugsley (Isaac Ordonez) να φοιτά πλέον στο Nevermore Academy μαζί με την αδερφή του και με κάποιες απλοποιημένες εξελίξεις να οδηγούν τη Morticia (Catherine Zeta-Jones) και τον Gomez (Luis Guzmán) να ζουν προσωρινά στο σχολείο. Από τη μία είναι ωραίο να βλέπουμε αυτούς τους χαρακτήρες πιο συχνά, αλλά από την άλλη η μεγαλύτερη παρουσία τους υπογραμμίζει τα βασικά προβλήματα της σειράς όσον αφορά την ερμηνεία των Addams και το τι τους κάνει ελκυστικούς.
Το να βάλεις τους Addams σε ένα περιβάλλον τύπου Xavier/Hogwarts γεμάτο υπερφυσικά πλάσματα μειώνει την αίγλη της οικογένειας. Ναι, είναι πιο μακάβριοι και ντύνονται στα μαύρα περισσότερο από τους υπόλοιπους στο Nevermore, αλλά δεν ξεχωρίζουν πραγματικά, και η μαγεία των Addams πάντα ήταν η αντίθεση τους με τους απλούς ανθρώπους. Χειρότερα, η δεύτερη σεζόν εστιάζει ακόμη περισσότερο στην ιδέα των υπερφυσικών “Outcasts” σαν μια ομάδα που διώκεται, και αυτό μοιάζει σαν περίεργη απόκλιση από μια πιο διασκεδαστική ιστορία τύπου “Η Wednesday σε ένα σχολείο όπου συμβαίνουν παράξενοι φόνοι”, όπου τα υπερφυσικά στοιχεία θα μπορούσαν να είναι ενσωματωμένα, αλλά όχι τόσο κυρίαρχα ώστε να αποσπούν την προσοχή από την ίδια τη Wednesday.
Η νέα υπόθεση της δεύτερης σεζόν περιλαμβάνει τοπικούς θανάτους από κάποιον ή κάτι που ελέγχει τα κοράκια, και αυτά τα σκοτεινά στοιχεία ξεχωρίζουν και δημιουργούν μερικές από τις πιο αποτελεσματικές σκηνές. Οι οπτικές απεικονίσεις των κορακιών είναι αρκετά ανατριχιαστικές. Στην κωμωδία, όμως, η σειρά παραμένει άνιση. Κάποιες φορές η Wednesday έχει αστείες, αιχμηρές ατάκες, ή ο θείος Fester (Fred Armisen) κάνει γέλιο με μηχανορραφικές ατάκες όπως “Είμαι μεγάλος φαν της παιδικής εργασίας.” Άλλες φορές, η σειρά σταματά εντελώς, όπως σε μια σκηνή με έναν δάσκαλο οδήγησης που συμπεριφέρεται καρικατουριστικά και καθόλου αστεία, σα να απευθύνεται σε πολύ μικρά παιδιά.
Όταν οι Addams χρησιμοποιούνται σωστά – όπως στο Addams Family Values του 1993 – η σειρά ισορροπεί τέλεια ανάμεσα στο αστείο και το σκοτεινό. Εδώ, υπάρχει μεγάλη εναλλαγή τόνου και ποιότητας. Στο ίδιο επεισόδιο, μπορείς να δεις έναν έξυπνο και σκοτεινό οπτικό gag με το αποσπασμένο χέρι Thing να χτυπά ένα ξεχωριστό μάτι, αλλά και μια αδιάφορη και βαρετή σκηνή με μια ομάδα “normie” παιδιών που ανταγωνίζονται τους Nevermore “Outcasts” σε μια κατασκήνωση.
Στο επίκεντρο, η Jenna Ortega συνεχίζει να είναι η ιδανική επιλογή για το ρόλο της Wednesday, με ακριβώς τη σωστή πνευματώδη, έξυπνη και αφοπλιστική παράδοση για να σε πείσει για τον χαρακτήρα, ακόμα και όταν η σειρά γύρω της είναι άστατη. Η Ortega είχε τραβήξει την προσοχή και είχε προκαλέσει συζητήσεις για το πόσο πρέπει να κριτικάρει δημόσια το σενάριο, αλλά τουλάχιστον αυτή η άτυπη αγάπη της για τον χαρακτήρα φαίνεται να επιτρέπει την αφαίρεση των ανόητων ρομαντικών τριγώνων της πρώτης σεζόν.
Ο Percy Hynes White δεν συμμετέχει πλέον στον ρόλο του Xavier λόγω καταγγελιών, ενώ ο Hunter Doohan τώρα παίζει έναν ρόλο τύπου Hannibal Lecter, σαν φυλακισμένος “κακός” που η ηρωίδα χρειάζεται για συμβουλές, πάντα όμως με πουκάμισο αφαιρεμένο στις σκηνές του). Υπάρχουν και άλλες βελτιώσεις, όπως η καλύτερη αξιοποίηση των Armisen και Guzmán στους ρόλους τους ως Fester και Gomez, που είναι πιο αστείοι και ελκυστικοί φέτος.
Δυστυχώς, οι δημιουργοί Alfred Gough και Miles Millar φαίνεται να επιμένουν να υπάρχει ακόμα ένα περιττό ερωτικό τρίγωνο, αυτή τη φορά με την συγκάτοικο της Wednesday, Enid (Emma Myers), να μην ξέρει αν αγαπάει τον Ajax (Georgie Farmer) ή τον καινούριο ήρωα-λύκο Bruno (Noah B. Taylor). Αυτό το βαρετό subplot σπαταλά το ταλέντο της Myers και επιδεινώνει το γεγονός ότι η σειρά φαίνεται περιορισμένη στον προϋπολογισμό για να δείξει την πλευρά της Enid ως λύκου – το μόνο που βλέπουμε είναι να flexάρει τα νύχια/παλάμες της.
Ο Ordonez (Pugsley) είναι ίσως ο πιο άκαμπτος από τους μαθητές του Nevermore, αλλά έχει μια αστεία ιστορία με τη φροντίδα ενός ζόμπι σαν κατοικίδιο. Η Bianca (Joy Sunday) επιστρέφει με ένα subplot συνδεδεμένο με τη Morticia, που συχνά μοιάζει αποσπασμένο από το υπόλοιπο.
Η δεύτερη σεζόν σίγουρα δεν λείπει από γνωστά πρόσωπα, με πολλούς αναγνωρίσιμους ηθοποιούς σε νέους ρόλους: Steve Buscemi ως ο νέος διευθυντής του Nevermore με κρυφό σκοπό, Billie Piper, Thandiwe Newton, Heather Matarazzo και Anthony Michael Hall σε διάφορους guest/recurring ρόλους, φέρνοντας επιπλέον ταλέντο, ακόμα κι αν δεν ξέρουμε πόσο σημαντικοί θα είναι τελικά. Μετά την Christina Ricci της πρώτης σεζόν, ο Christopher Lloyd γίνεται ο δεύτερος από τις ταινίες των 1990s που εμφανίζεται σε νέο ρόλο – αν και η ιδέα του να είναι ένα αποσπασμένο κεφάλι με μηχανικό σώμα χαλάει λίγο από τα αδύναμα ψηφιακά εφέ.
Τα οπτικά highlights του Tim Burton
Με τον Tim Burton να σκηνοθετεί δύο από τα τέσσερα επεισόδια του Part 1, η σειρά συνεχίζει να εντυπωσιάζει οπτικά. Μια σκηνή που ξεχωρίζει είναι η πρεμιέρα της σεζόν, όπου μια ιστορία που αφηγείται ο Ajax παρουσιάζεται σε ασπρόμαυρη μορφή animation – πολύ Tim Burton, όπως στα A Nightmare Before Christmas ή Frankenweenie. Όμως οι δημιουργοί Gough και Millar συνεχίζουν να φαίνονται αταίριαστοι ως showrunners, με τις ιστορίες τους να μην αξιοποιούν το ταλέντο της Ortega ή την κληρονομιά των Addams.
Το Wednesday παραμένει διασκεδαστικό κυρίως χάρη στα visuals και στο καστ, ειδικά στην Jenna Ortega. Ακόμα και με κάποιες βελτιώσεις από τη Season 1, η δεύτερη σεζόν συνεχίζει να έχει άνισο τόνο και αδύναμες κωμικές στιγμές, ενώ το βασικό πρόβλημα παραμένει: η τοποθέτηση των Addams σε ένα περιβάλλον τύπου Hogwarts/X-Men που δεν ταιριάζει στους χαρακτήρες.
Για περισσότερα νέα πατήστε εδώ
