Δύο μόλις ημέρες πριν την πρεμιέρα της μαύρης κωμωδίας του Αντώνη Κρύσιλα με τίτλο “Παπάγια Μάντολες” , με τον Χρήστο Χρήστου στον ρόλο του σεφπου θα παρουσιαστεί στο “Route 66” με την μορφή bar theatre, o σκηνοθέτης της παράστασης Αλέξανδρος Μούστας, ανοίγει τα χαρτιά του και μιλά στην Σέβη Ευθυμίου και το Ioanninaabout.gr για την επιτυχημένη αυτή συνταγή.
Παπάγια μάντολες”… Πείτε μου δύο λόγια για το έργο αυτό που πρόκειται να ανέβει για πρώτη φορά στα Ιωάννινα και μάλιστα με την μορφή bar theatre.
Πρόκειται για ένα – από γραφής – καθαρά πολιτικό έργο, υπό την έννοια ότι οι προθέσεις και τα κίνητρα του ρόλου σχετίζονται κυρίως με την πολιτική του αντίληψη, η οποία είναι εξαιρετικά προσωπική και ιδιαίτερη, για τα πράγματα και δευτερευόντως με τις ψυχολογικές τους ανάγκες. Ασχέτως εάν ο ίδιος προβάλει τον εαυτό τους ως μία προσωπικότητα ψυχολογικά ευάλωτη, προκειμένου να παραπλανήσει. Νομίζω είναι ένα έργο παραπλάνησης. Μας παραπλανά το είδος – η κωμωδία εν προκειμένω, ο λόγος, ο ρόλος και η ίδια η ιστορία ακόμα ακόμα. Σχετικά με το δεύτερο σκέλος της ερώτησης θα έλεγα πως είναι ένα έργο το οποίο θέτει στο στόχαστρο και αφορμάται συνάμα, από τον χώρο της εστίασης και της παροχής τέτοιου είδους υπηρεσιών. Πράγματα τα οποία πλέον είναι απολύτως συνδεδεμένα με την καθημερινή μας ζωή και που πολλές φορές οι επιχειρήσεις αυτές δημιουργούν τάσεις στην κοινωνία. Ασφαλώς το γεγονός ότι είναι μονόλογος διευκολύνει την επιλογή ενός χώρου ο οποίος δεν είναι αμιγώς θεατρικός και αισθητικά θα μας ταίριαζε – όπως είναι το route 66 – ως χώρος που θα μας φιλοξενούσε.
Πιστεύετε πως το κείμενο παρόλο που δεν έχει γραφτεί τώρα, είναι πιο επίκαιρο από ποτέ;
Πρόκειται για ένα έργο το δεκαετίας. Δεν είναι δα και τόσο παλιό. Από την άλλη όμως ορθώς αναρωτιέστε, καθώς την τελευταία δεκαετία έχει συμβεί μια σειρά από κοσμοϊστορικά εντός ή εκτός εισαγωγικών γεγονότα, που η δεκαετία του 2010 μοιάζει τόσο παλιά. Παρόλα αυτά εξακολουθεί να είναι επίκαιρο μιας και τα ζητήματα που πραγματεύεται το έργο, προοδευτικά οξύνονται, αντί να ξεπερνιούνται. Θα λέγαμε παραδοξολογώντας – ίσως – ότι όσο περνούν τα χρόνια έρχεται όλο και πιο κοντά στην εποχή του. Εν ολίγοις μοιάζει σας να γράφτηκε πριν από την εποχή του και όσο περνά ο καιρός γίνεται ολοένα και πιο επίκαιρο. Ελπίζω να σας κάλυψα. Ομολογώ πως ποτέ δεν είχα αναρωτηθεί εάν είναι επίκαιρο. Καλά κάνετε όμως που το αναφέρετε.
Το έργο θέτει στο επίκεντρο έναν σεφ που από την αγανάκτησή του οδηγείται σε μια πράξη, η οποία από την δόξα τον οδηγεί στην πτώση. Πιστεύετε ότι η οργή μπορεί στην σημερινή εποχή να οδηγήσει σε αντίστοιχα αποτελέσματα;
Και επανερχόμαστε λίγο έως πολύ σε αυτά που λέγαμε και παραπάνω. Δηλαδή, εάν ήταν ένα σε αδρές γραμμές «ψυχολογικό» έργο θα χαρακτηρίζαμε την απονενοημένη (γέλια) αυτή πράξη ως μία πράξη οργής ή και εκδίκησης. Αν όμως θεωρήσουμε πως πρόκειται για ευρεία εννοία πολιτικό έργο, τότε η πράξη στην οποία αναφέρεστε και την οποία για λόγους σασπενς (γέλια) δεν αποκαλύπτουμε, θα λέγαμε πως είναι μία πράξη διαμαρτυρίας κι στο σύμπαν του έργου αποκρύπτεται για αυτόν ακριβώς τον σκοπό. Επειδή δηλαδή οιωνοί κοινωνικό αναβρασμό και μία γενικότερη αναστάτωση. Δεν νομίζω ότι στις μέρες μας οι άνθρωποι οι οποίοι είναι καταξιωμένοι ακόμα και από αγανάκτηση θα απαρνούνταν τα κεκτημένα τους και θα κατέληγαν στην φυλακή για να πείσουν τους συμπολίτες τους ότι μπορεί να γίνει και αλλιώς. Δεν νομίζω. Από την άλλη βεβαίως υπάρχουν άνθρωποι που σε επίπεδο ακτιβισμού κυρίως προβαίνουν σε διαμαρτυρίες και αναστατώνουν κάπως τα νερά. Αλλά έχω την εντύπωση πως λίγο έως πολύ αυτές οι κινήσεις γίνονται εκ του ασφαλούς. Και δεν το λέω επικριτικά, απλώς και μόνο αυτό που γίνεται στο έργο είναι μία πράξη η οποία αφενός ανήκει στην σφαίρα της εξαίρεσης και αφετέρου ανήκει στην σφαίρα της …μυθοπλασίας.
Tι σκοπέλους μπορεί να συναντήσει κανείς σκηνοθετώντας/ παίζοντας έναν μονόλογο;
Από την πλευρά του ανθρώπου που βάζει σε ράγες την αφήγηση θα έλεγα πως η μεγαλύτερη πρόκληση είναι να «ξεμυαλιστείς» και να παρεκκλίνεις από τον λόγο του συγγραφέα. Το ζητούμενο κατά την γνώμη μου είναι να εντοπίσει κανείς τα όρια που θέτει ο συγγραφέας μέσω του έργου του και εντός αυτών των ορίων ο σκηνοθέτης να βρει χώρο και να καταφέρει να συνθέσει δημιουργικά πάντα την παράσταση. Κατά τα λοιπά εάν εμπιστεύεσαι τον συνεργάτη σου και τον θαυμάζεις – οφείλει κανείς, ειδικά σε μία τόσο προσωπική στιγμή όπως είναι ο μονόλογος – τότε τα πάντα μπορούν να συμβούν. Πάντα όμως με ευγένεια, αγάπη, ψυχραιμία και εφηβικό ενθουσιασμό.
Τέλος θέλω να κλείσουμε με την αγαπημένη σας ατάκα από το κείμενο.
«Μπορεί το φαγητό να γίνει μέσο χειραγώγησης των μαζών ή μέσο εκδίκησης»; Νομίζω αυτή η φράση συνοψίζει το θέμα, την πλοκή και την διάνοια του έργου.
Info- Tαυτότητα παράστασης:
Γενική Είσοδος 10 ευρώ.
Τοποθεσία: Route 66 ( Στοά Λιαμπεη)
Ώρα έναρξης: 21.00
Από την Τετάρτη 8/03 και για τρεις ακόμη Τετάρτες ( 15/03, 22/03, 29/03)
Ταυτότητα παράστασης:
Κείμενο: Αντώνης Κρύσιλας
Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Μούστας
Στον ρόλο του σεφ ο Χρήστος ΧρήστουΦωτογραφίες- Video Art: Αντώνης Χρήστου