Τον συναντήσαμε εν μέσω παραστάσεων, αφού ο ίδιος βρίσκεται αυτή την περίοδο στην παιδική σκηνή του ΔΗ.ΠΕ.ΘE και όχι μόνο. Ο Χρήστος Χρήστου μιλά στο Ιoanninaabout.gr και την Σέβη Ευθυμίου για την νέα παραγωγή της παιδικής σκηνής του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ “Μια γιορτή στου Νουριάν”, την διαφορετικότητα, το κατά πόσο η τέχνη φωτίζει τους δρόμους των ανθρώπων αλλά και τα νέα του σχέδια.
Θα ήθελα ξεκινώντας να μας πείτε μας δύο λόγια για την νέα παραγωγή της παιδικής σκηνής του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ “Μία γιορτή στου Νουριαν”
Η νέα παραγωγή της Παιδικής Σκηνής του ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων, παρουσιάζει τη φετινή σεζόν ένα αριστούργημα. Ένα σπουδαίο έργο που σύστησε στην Ελλάδα το 2011, ο ιδρυτής της Συντεχνίας του Γέλιου, Βασίλης Κουκαλάνι. Το έργο γράφτηκε κατά τη δεκαετία του ’70 από τον Volker Ludwig στη Γερμανία (Θέατρο Grips) και στην Ελλάδα παίχτηκε με μεγάλη επιτυχία. Η παράσταση μιλάει για την διαφορετικότητα, για την ανεκτικότητα, για την αλληλοκατανόηση και όλα αυτά με το φίλτρο της κωμωδίας. Είναι από τα έργα όπου ο θεατής μετά το τέλος της παράστασης (που κλείνει και πολύ συγκινητικά) φεύγει λίγο πιο ζεστός, πιο ανθρώπινος από όταν μπήκε μέσα στην αίθουσα. Ήδη οι πρώτες παραστάσεις έχουν κάνει μεγάλη αίσθηση στο κοινό. Μετά το πέρας της παράστασης τα ίδια τα παιδιά σηκώνονται από τις καρέκλες τους και μας φωνάζουν μπράβο. Τι μεγαλύτερη ανταμοιβή να ζητήσει κανείς από όλο αυτό! Ο Βασίλης Κουκαλάνι ως μαέστρος κατέχει πολύ καλά το έργο αυτό και οδήγησε το θίασο μας σε ένα αρμονικό αποτέλεσμα που το απολαμβάνουμε σε κάθε παράσταση. Οι ηθοποιοί Ηρώ-Ναταλία- Σπύρος- Γιώργος, Αλέξανδρος και εγώ καθημερινά δίνουμε τον καλύτερο μας εαυτό για να ακουστεί η ιστορία όπως την πρώτη φορά. Κι αυτό είναι ευτύχημα.
Το παιδικό ή το ενήλικο κοινό είναι τελικά το πιο “απαιτητικό”;
Nομίζω πως η άποψη του Πήτερ Μπρουκ ότι το κάθε κοινό έχει το θέατρο που του αξίζει, είναι και αυτή που με βρίσκει σύμφωνο. Θέλω να πω, πως δεν το ξεχωρίζω, εργάζομαι και προετοιμάζομαι για απαιτητικούς και ευαισθητοποιημένους θεατές. Το κοινό από την μία μπορεί να είναι ναρκωμένο και από την άλλη ως συνδετικός κρίκος να συμβούν θαύματα. Πρέπει να πιστέψουμε σε θαύματα για να συμβούν όπως έλεγε και ο Κάρολος Κουν. Δεν υποτιμώ το παιδικό κοινό, παιδιά και ενήλικοι ανήκουν σε μια κατηγόρια που έχει τον ίδιο τίτλο : άνθρωπος. Για τον άνθρωπο παίζουμε, για να ζεστάνουμε τις καρδιές μας, και δούμε ότι κρύβουμε όλοι ένα ανθρώπινο άνθρωπο πίσω από αυτές τις μηχανές ρομπότ που μας προορίζουν να είμαστε.
Kατά πόσο η τέχνη μπορεί να γίνει ο φωτεινός δρόμος για να σπάσουν τα στερεότυπα και οι προκαταληψεις;
Η τέχνη του Θεάτρου που δημιουργήθηκε ως καθρέφτης της δημοκρατίας, επιτελεί αυτόν τον ρόλο από την γέννησή του μέχρι σήμερα. Το πιστεύω, γιατί το έχω να δει να συμβαίνει και σε μένα και σε άλλους ανθρώπους. Το θέατρο έχει μεγάλη δύναμη. Πολλές φορές οι μάστορές του (γιατί περί μαστορικής τέχνης πρόκειται), από άγχος για την επιβίωση μπορεί να βγάλουν από μόνοι τους τα μάτια τους. Αλλά στις ιδανικές συνθήκες το θέατρο έχει την δύναμη να αλλάξει προς το θετικό τα πράγματα.
Εσείς προσωπικά το επιθυμείτε να συλλάβει ο εκάστοτε θεατής από αυτή την παράσταση;
Προσωπικά, θα ήθελα από αυτήν την παράσταση να φύγει ο θεατής οποιασδήποτε ηλικίας πλήρης, χορτασμένος και ανακουφισμένος ότι τα πράγματα που προτείνουν τα παιδιά μπορούν να οδηγήσουν στην αλλαγή του κόσμου αυτού. Σε 1ώρα και 20 λεπτά, θα ήθελα εκτός από την ψυχή του να ανοίξει και το μυαλό του ο θεατής.
Νέα χρονιά και νέα εργαστήρια τόσο για ενήλικες όσο και για παιδιά υπο την εμψύχωση σας…
Σας έχω συνηθίσει σε αλλαγές. Κάθε αλλαγή κρύβει από πίσω της μια σταθερά, την αγάπη και το πάθος μου για αυτήν την Τέχνη. Το θέατρο είναι ο τρόπος που βλέπω τον κόσμο. Μέσω των εργαστηρίων προσπαθω να συνεργαστώ με ανθρώπους όλων των ηλικιών και να τους κάνω συμμέτοχους σε αυτό το ταξίδι. Γιατί για ταξίδι πρόκειται. Και δεν σας κρύβω ότι είμαι πανευτυχής για όλα αυτά τα χρόνια που η συμμετοχή είναι τόσο μεγάλη, κι τόσοι άνθρωποι εξελίσσονται μέσω του Θεάτρου