Γιάννης Κοτσαρίνης: “Ζούμε το τέλος της μικρής μας πόλης συνέχεια και καθημερινά”

Με αφορμή την παράσταση του ΔΗΠΕΘΕ με την συμπλήρωση 40 χρόνων λειτουργίας ¨Το τέλος της μικρής μας πόλης¨ ο Γιάννης Κοτσαρίνης μιλά στο Ioanninaabout και την Σέβη Ευθυμίου.

Θα ήθελα να μου πείτε δύο λόγια για το «Το Τέλος της Μικρής μας Πόλης» με το οποίο το ΔΗΠΕΘΕ γιορτάζει τα 40 χρόνια λειτουργίας του.

Το ΔΗΠΕΘΕ με την συμπλήρωση 40 χρόνων λειτουργίας, έχοντας στο ενεργητικό του μια λαμπρή πορεία, τιμώντας το θέατρο και την θέση του στην τοπική κοινωνία, αποφάσισε φέτος να ανεβάσει το διήγημα “Ο τάφος” από το συνολικό έργο του Δημήτρη Χατζή “Το τέλος της μικρής μας πόλης”, ένα έργο που παρόλο την παλαιότητα του, θίγει σύγχρονα θέματα και διαχρονικά. Στο έργο περιγράφεται το τέλος μιας παραδοσιακής νοοτροπίας αλλά και μιας κοινωνίας που αλλάζει. Μπορούμε επίσης να διακρίνουμε μια “υπόσχεση” για ένα αβέβαιο μέλλον αλλά και την αρχή ενός νέου κόσμου ,που φθίνει μέσα στην αλλαγή των οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών.

Το έργο αποτυπώνει τη μετάλλαξη της ελληνικής κοινωνίας μετά το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο και τον Εμφύλιο πόλεμο που ακολούθησε. Από τότε μέχρι σήμερα, έχοντας διεισδύσει στην γραφή του Δ.Χατζή, τι μεταλλάξεις και εσείς οι ίδιοι παρατηρείτε γύρω σας;

Συνεχώς αποχαιρετούμε παλαιότερες μορφές ζωής και πολλές φορές επώδυνα μπαίνουμε σε μια συνεχόμενα νέα εποχή, αυτήν της αστικοποίησης, του εκσυγχρονισμού, και του άναρχου τουρισμού. Οι αναμενόμενες συνέπειες αυτών διαμορφώνουν την ατομική αλλά και την συλλογική συνείδηση.

Ζούμε άραγε ξανά κατά κάποιο τρόπο το «τέλος της μικρής μας πόλης»;

Συνέχεια και καθημερινά, πιστεύω.

Το χιούμορ και η σάτιρα, όπως αναφέρεται και στο δελτίο τύπου, είναι μέσα με τα οποία θεατρικά μπορεί να  προσεγγιστεί και να φωτιστεί ένα τέτοιου είδους θέμα;

Βεβαίως, διότι όλες οι καταστάσεις έχουν δύο πλευρές. Έτσι, μέσα από το χιούμορ και την σάτιρα, προσεγγίζει κανείς αλλά και φωτίζει τέτοιου είδους θέματα χωρίς να κινδυνεύει να γίνει “μελό”, ένα κατά τα άλλα τραγικό και θλιβερό γεγονός, αποφεύγοντας τον διδακτισμό, ρίχνοντας το βέλος στην καρδιά του νοήματος του έργου.