Καθώς το θεατρικό ταξίδι του Νυχιανγκ συνεχίζεται για το τελευταίο τριήμερο παραστάσεων στο Θέατρο Κύκλος, η Αργυρώ, κατά κόσμον Άρια Κουρτέση, μιλά στο Ioanninaabout.gr για το έργο της Ευαγγελίας Γατσωτή, τον ρόλο που ενσαρκώνει και τις προκλήσεις που συνάντησε.
Πως βλέπετε μέσα από τα δικά σας μάτια το Νυχιανγκ; Τι σας γοήτευσε περισσότερο στο εν λόγω έργο;
Η παράσταση «Νυχιάγκ» είναι μια συγκλονιστική ιστορία ζωής, γεμάτη συναισθηματική ένταση, που αναδεικνύει με μοναδικό τρόπο τις αδυναμίες και το δράμα των χαρακτήρων της. Μέσα από μια απλή, καθημερινή διαδικασία – αυτή του μανικιούρ – ξεδιπλώνονται τα πιο βαθιά συναισθήματα και οι εσωτερικές συγκρούσεις των δύο ηρωίδων. Το χιούμορ, παρότι παρόν, συνυπάρχει με στιγμές μεγάλης έντασης και τρυφερότητας, καθιστώντας το έργο πολυδιάστατο και εξαιρετικά ελκυστικό. Η υπόθεση ξεκινά με την Αργυρώ, μια αισθητικό, που επισκέπτεται την Κάλλια, μια νεαρή κοπέλα, στο σπίτι της για να της φτιάξει τα νύχια. Όμως, η φαινομενικά ευχάριστη αυτή συνάντηση διακόπτεται από κάποια επαναλαμβανόμενα τηλεφωνήματα που οδηγούν την κατάσταση στα άκρα. Μέσα από εντάσεις και τρυφερές στιγμές, ξετυλίγεται μια ιστορία γεμάτη εκπλήξεις, που κορυφώνεται με ένα απρόβλεπτο τέλος. Η συγγραφέας Ευαγγελία Γατσωτή φωτίζει τις ανασφάλειες των χαρακτήρων της, τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν, αλλά και τις εσωτερικές τους συγκρούσεις ανάμεσα στις επιθυμίες και τα “πρέπει”. Η γραφή της συνδυάζει την ωμότητα με την ευαισθησία, κάτι που την καθιστά βαθιά συγκινητική και ταυτόχρονα ρεαλιστική. Όταν πρωτοδιάβασα το έργο, ένιωσα ένα πλήθος συναισθημάτων – συγκίνηση, θυμό, χαρά – αλλά και θαυμασμό για την φρεσκάδα και την τόλμη του κειμένου. Οι θεατές θα γελάσουν, θα λυπηθούν, θα θυμώσουν, ίσως και να ξαφνιαστούν. Το σίγουρο είναι πως κανείς δεν θα μείνει ασυγκίνητος.
Υπήρξαν φορές που είδατε τον εαυτό σας μέσα στην Αργυρώ και άλλες πάλι που σκεφτήκατε ότι οι κόσμοι σας απέχουν χιλιόμετρα;
Η αλήθεια είναι πως περισσότερες είναι οι διαφορές μας παρά οι ομοιότητες. Αυτό, βέβαια, αποτέλεσε για μένα μια μεγάλη πρόκληση. Ωστόσο, οι λίγες κοινές μας εμπειρίες με βοήθησαν να κατανοήσω και να αγαπήσω αυτόν τον χαρακτήρα. Τόσο εγώ όσο και η Αργυρώ έχουμε βιώσει τραυματικές καταστάσεις, που έχουν επηρεάσει τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τη ζωή και τις σχέσεις. Μοιραζόμαστε, επίσης, μια εσωτερική δύναμη και ανθεκτικότητα, που πηγάζει από τις δυσκολίες που έχουμε περάσει. Οι διαφορές μας, όμως, είναι αρκετές. Η Αργυρώ έχει μια πιο αθυρόστομη και αυθόρμητη προσωπικότητα, ενώ εγώ είμαι πιο συγκρατημένη και προσεκτική στον τρόπο που εκφράζομαι. Εκείνη αντιμετωπίζει τα προβλήματα με έναν πιο σκληρό και πρακτικό τρόπο, ενώ εγώ προτιμώ να συζητώ και να αναλύω τα πράγματα. Επίσης, εκείνη υιοθετεί κάποιες φορές τα στερεότυπα, ενώ εγώ τα απορρίπτω. Παρά τις διαφορές μας, μοιραζόμαστε την ίδια χαρά για τη ζωή και την ανάγκη να προχωράμε μπροστά με θάρρος και μπρίο.
Πώς βρίσκεται την ισορροπία μέσα σε όλη αυτή την συναισθηματική τραμπάλα του έργου;
Η αλήθεια είναι πως στο έργο, οι συναισθηματικές διακυμάνσεις είναι συνεχείς και συχνά ακραίες. Αυτό απαιτεί μεγάλη συγκέντρωση και εσωτερική πειθαρχία την ώρα της παράστασης. Οι χαρακτήρες του έργου έχουν να διαχειριστούν ταυτόχρονα τον εαυτό τους και τον άνθρωπο απέναντί τους. Η συγγραφή του κειμένου είναι τέτοια, που σε κάθε σκηνή κρύβεται ένα “υπόγειο” κείμενο – οι ηρωίδες άλλα αισθάνονται, άλλα θέλουν να πουν και άλλα λένε τελικά. Για να ισορροπήσω αυτά τα σκαμπανεβάσματα, χρειάστηκε να κατανοήσω βαθιά τον χαρακτήρα της Αργυρώς. Την αποδέχτηκα, κατανόησα τις πράξεις της και την αγάπησα, ώστε να μπορώ να δρω με φυσικότητα σε κάθε συνθήκη του έργου. Το ίδιο έκανα και για την Κάλλια. Μελέτησα πολύ τον χαρακτήρα της και συνδέθηκα μαζί της, ώστε κάθε αντίδραση να βγαίνει αληθινή και ισορροπημένη. Η όλη διαδικασία απαιτούσε πολύ μελέτη στο κείμενο, πολλές πρόβες και, κυρίως, εμπιστοσύνη. Εμπιστοσύνη στη σκηνοθέτιδά μας, Μαρία Κατσουλίδη, στις οδηγίες της κινησιολόγου μας, Κικής Μπάκα, που μας βοήθησε να εκφράσουμε σωματικά τις ψυχολογικές διακυμάνσεις, αλλά και στη συμπαίκτριά μου, Άννα Γιακουμάτου. Η σύνδεση και η χημεία μας ήταν καθοριστικές για την επιτυχία των σκηνών μας. Παρόλο που η διαδικασία ήταν απαιτητική, ήταν ταυτόχρονα απολαυστική και βαθιά δημιουργική.
Υπάρχει κάποια φράση από το έργο που αγαπάτε περισσότερο;
Ναι, θα διάλεγα τη φράση της Κάλλιας: «Αργυρώ, οι άνθρωποι δεν είμαστε ένα πράγμα.» Αυτή η φράση συμπυκνώνει την ουσία του έργου, θυμίζοντάς μας ότι οι άνθρωποι είναι πολυδιάστατοι, γεμάτοι αντιφάσεις, και αξίζει να τους βλέπουμε με κατανόηση και ευαισθησία.