Με τον τρίτο κατά σειρά μονόλογο με τίτλο “ΑΚΟΝΙΤΟ”, ολοκληρώνει τον κύκλο της η ΘΗΛΙΑ, μια παράσταση γροθιά στο στομάχι, από το Θέατρο Αctina. Πρόκειται για τρεις μονολόγους για την έμφυλη βία που πλέκονται από το ίδιο νήμα και δένονται πάνω στην ίδια κατάληξη. Τρεις γυναίκες τόσο διαφορετικές μα οι εμπειρίες τους συγκλίνουν, σε ένα περιβάλλον όπου κυριαρχεί η κακοποίηση κάθε μορφής. Καταφέρνουν να σταθούν στα πόδια τους για πρώτη φορά, επί σκηνής, μαρτυρούν την ζωή τους και φωτίζουν μπρος στα έκπληκτα μάτια μας τις μαύρες σκιές της. Μοιράζονται τις βαθύτερες σκέψεις τους και ζητούν δικαίωση. Αυτά κι άλλα πολλά μοιράζεται μαζί μας η σκηνοθέτης της παράστασης Αθηνά Τσικνιά, μιλώντας στο ioanninaabout.gr.
Συνέντευξη: Σέβη Ευθυμίου
Επιστρέφετε με τον τρίτο, κατά σειρά, μονόλογο της τριλογίας «ΘΗΛΙΑ» με τίτλο ¨Ακονιτο¨. Πείτε μας λίγα λόγια για το τι θα δούμε επί σκηνή.
Θα δείτε επί σκηνής μια γυναίκα, εύθραυστη, την Σταυρούλα μας, η οποία θέλει να σκοτώσει τον σύζυγο της και θα σας μιλήσει με μεγάλη φυσικότητα και απλότητα για την πιο σκληρή πραγματικότητα, για την αλήθεια της που μέχρι τώρα δεν έχει μοιραστεί με κανέναν άλλο. Για την καθημερινή βία που δέχεται από το σύζυγο της, για την στερημένη ζωή, για
την ζωή που δεν έζησε. Θα αναγνωρίσουμε στην ηρωίδα μας στοιχεία και βιώματα πολλών γυναικών από το παρελθόν αλλά και μέχρι τις μέρες μας. Έχουμε ακόμη αγώνα μέχρι να αποβάλλουμε το παραμικρό ίχνος πατριαρχίας.
Δεν μπορώ να δώσω πιο πολλές πληροφορίες για να κρατήσει ο θεατής το ενδιαφέρον του.
Και οι τρεις μονόλογοι πραγματεύονται το κομμάτι της έμφυλης βία. Πως προσεγγίζεται αυτό το θέμα τόσο μέσα από το κείμενο του ¨Ακονιτο¨ όσο και μέσα από την σκηνοθετική σας ματιά;
Η σκηνοθετική μου ματιά ήταν καθαρά ανθρωπιστική. Αυτό που έκανα ήταν να αναγνώσω τα κείμενα αυτά αρκετά και σε βάθος, με μια ψυχαναλυτική ματιά και με ένα χάδι να ανασύρω από μέσα τους τις μαύρες κηλίδες και να τις εμφανίσω επί σκηνής. Να αφουγκραστώ με ενσυναίσθηση τις ηρωίδες. Πήρα από το χέρι την κάθε ηρωίδα από τους τρεις μονολόγους και καθεμιά από τις ηθοποιούς, με μια ιδιαίτερη ευαισθησία και μαζί ψάξαμε και είδαμε την ζωή της, ακούσαμε την πιο μύχια σκέψη της και αναγνωρίσαμε όλα τα σημάδια της έμφυλης βίας που πραγματικά είναι μπόλικα και στις τρεις. Η σκέψη που τριγυρνούσε συνεχώς ήταν πως οι γυναίκες αυτές όπως και εμείς μεγαλώσανε σε μια κοινωνία συντηρητική με πολλές αγκυλώσεις και μεγάλη υποβάθμιση του γυναικείου φύλου. Ακόμη και αν δεν υπήρχε μέσα στην οικογένεια μας υπήρχε παντού στην κοινωνία, στο σχολείο, στην θρησκεία, στον εργασιακό χώρο, σε συμπεριφορές και συνήθειες βαθιά
χαραγμένες μέσα μας που μεταφέρονται από γενιά σε γενιά. Ακόμη και τώρα δεν μπορούμε να πούμε πως τα φύλα αντιμετωπίζονται ισότιμα. Έχουμε ακόμη να διανύσουμε μακρύ δρόμο. Μια απλή φράση όπως π.χ. «οι γυναίκες στην
κουζίνα» που όλοι έχουμε ακούσει άπειρες φορές μέχρι και τώρα και έχει ειπωθεί με εκατομμύρια τρόπους, αυστηρά, ως χιούμορ αλλά λέγεται τόσο εύκολα εισβάλει στην ψυχοσύνθεση τους, βγάζει ρίζες, απλώνει και ασυνείδητα οδηγεί σε ενήλικες γυναίκες με χαμηλή αυτοπεποίθηση που είναι έτοιμες να δεχτούν κάθε είδους καταπίεση και βία, καθημερινή. Είναι σύνηθες φαινόμενο γυναίκες με μορφωτικό επίπεδο αρκετά υψηλό να δέχονται βία από τους συζύγους τους και να μην μπορούν να αντιδράσουν. Δυστυχώς αυτή την στιγμή μετράμε 17 γυναικοκτονίες μέσα στο 2021.
Κάθε άλλο παρά ποτέ σήμερα, το θέμα που πραγματεύεται η τριλογία είναι επίκαιρο. Αυτό μπορείτε να πείτε πως αποτέλεσε ένα επιπλέον κίνητρο για το ανέβασμά τους;
Όταν πήρα την απόφαση να στείλω την πρόταση μου στο υπουργείο πολιτισμού δεν είχε υπάρξει όλο αυτό με το κίνημα του metoo στην Ελλάδα και φυσικά όταν είχε ανθίσει μέσα μου η ιδέα ανεβάσματος δεν φανταζόμουν ούτε κατά διάνοια ότι μπορεί ποτέ να συμβεί. Μου είχε εμπιστευτεί αρκετά χρόνια πριν τα κείμενα της η Χάρις Μέγα, τα είχα διαβάσει, ενθουσιάστηκα και ήθελα καιρό να τα ανεβάσω αλλά δεν είχε έρθει η σωστή στιγμή. Έτσι το καλοκαίρι του 2020 έστειλα την πρόταση μου για την τριλογία με τους μονολόγους, με το όνομα «στόχος» τότε και το φθινόπωρο εγκρίθηκε η επιχορήγηση από το υπουργείο να ανεβάσω την παράσταση. Τον Ιανουάριο του 2021 έγινε η δημόσια καταγγελία της αθλήτριας Σοφίας Μπεκατώρου και ξεκίνησε το ντόμινο των αποκαλύψεων. Αυτό τότε συνέβαινε σε όλη την περίοδο των προβών μας και μας δυνάμωνε ακόμη πιο πολύ, μας γέμιζε με πάθος να συνεχίσουμε την δουλειά μας ακαταπόνητα. Να
μιλήσουμε, να μιλήσουν οι ηρωίδες μας που δεν είχαν την τύχη να μιλήσουν στην ζωή τους. Και να τις ακούσουν όσο πιο πολλοί γίνεται και όσο το δυνατόν περισσότεροι άντρες. Και γυναίκες φυσικά που φοβούνται και δεν τολμούν να μιλήσουν.
Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να φωτίσετε σκηνοθετικά ιστορίες τέτοιου κοινωνικού περιεχομένου;
Δεν έχει καμία διαφορά το συγκεκριμένο είδος για μένα. Αντιμετωπίζω κάθε σκηνοθεσία που αναλαμβάνω με όλο μου το είναι και έχει πάντα όλες τις αγωνίες του ταξιδιού, τόσο γνώριμες και χρήσιμες. Δύσκολο το ταξίδι αλλά αυτή είναι η ομορφιά του. Οι δύσβατοι δρόμοι μας οδηγούν σε συναρπαστικούς προορισμούς! Δεν μπορεί να είναι εύκολη η διαδικασία σε καμία περίπτωση, κάτι δεν θα πηγαίνει καλά κατά την ταπεινή άποψη μου. Βέβαια σε τέτοιες ιστορίες κοινωνικού περιεχομένου το σημαντικότερο είναι να μπορέσεις να τις φωτίσεις με όλες τις αποχρώσεις και τις
σκιάσεις.
Ποιο είναι το σχόλιο που ακούσατε και σας συγκίνησε περισσότερο μέχρι στιγμής στην ¨ΘΗΛΙΑ¨;
Δεν μου έρχεται κάποιο συγκεκριμένο σχόλιο στο μυαλό. Είναι παρά πολλά τα σχόλια των θεατών και ιδιαιτέρως συγκινητικά στις παραστάσεις αυτές. Αυτό που είναι αρκετά συγκινητικό και έρχεται συχνά στο μυαλό μου
είναι όταν τελειώνει η παράσταση κάθονται καθηλωμένοι και όταν καταφέρνουν να σηκωθούν τα βλέμματα μας συναντιόνται και βλέπω τότε όλη την παράσταση στα μάτια τους. Αρκετές φορές τα βλέμματα είναι βουρκωμένα. Και μετά από λίγη ώρα σιωπής κάτι ξεκλειδώνει και ξεχύνεται από μέσα τους ένας ποταμός.