Λίγες μέρες πριν το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ μας σερβίρει το “Δείπνο Ηλιθίων”, την πολυβραβευμένη παράσταση του Φρανσίς Βεμπέρ, ο σκηνοθέτης του έργου Μιχάλης Σιώνας, μιλά στο Ioanninaabout.gr και την Σέβη Ευθυμίου για τις ευεργετικές ιδιότητες της τέχνης, τις κοινωνικές διακρίσεις και τον πολυδιάστατο ρόλο της κωμωδίας.
«Δείπνο Ηλιθίων» από το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Ιωαννίνων και θέλω να ρωτήσω πως αισθάνεστε λίγες μέρες πριν το ανέβασμα αυτού του πολυβραβευμένου έργου, στην σκηνή της πόλης μας.
Είναι μεγάλη χαρά να σκηνοθετώ στο ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων, καθότι ανήκω στους ανθρώπους που πιστεύουν και ελπίζουν πολύ στην πολιτισμική παραγωγή της λεγόμενης περιφέρειας. Οι μέρες πριν την πρεμιέρα συνοδεύονται πάντα από
άγχος, λαχτάρα και αγωνία.
Το έργο του Φρανσίς Βεμπέρ αποτελεί μία anti-bullying κωμωδία . Είναι πιο επίκαιρο από ποτέ πιστεύετε το θέμα αυτό στις μέρες μας;
Δυστυχώς το έργο είναι πολύ επίκαιρο, και φοβάμαι ότι θα είναι για πολύ καιρό ακόμα. Οι κοινωνικές διακρίσεις είναι πολλές φορές υπεύθυνες για τον τρόπο που ζει εν τέλει ένας άνθρωπος, για τον τρόπο που υποτάσσεται σε κοινωνικά πρότυπα παρά τη θέλησή του, ή περιθωριοποιείται αν αρνηθεί να υποταχθεί σε αυτά.
Τελικά είναι η κωμωδία ο καλύτερος τρόπος για να φωτιστούν τραγικές καταστάσεις όπως αυτές που εκτυλίσσονται μέσα στο έργο;
Δεν ξέρω ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να μιλήσεις μέσω της τέχνης για καίρια ζητήματα, όπως ο ρατσισμός και η κάθε τύπου διάκριση. Αυτό που έχω δει να κάνει η κωμωδία, είναι να επιδρά ίσως πιο άμεσα, να πιάνει εξαπίνης τον αποδέκτη, να χτυπάει τη στιγμή που το σώμα χαλαρώνει και εκτονώνεται μέσω του γέλιου, φέρνοντας μας έτσι πιο εκτεθειμένους απέναντι στις ασφάλειες και τις ανασφάλειές μας.
Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να φωτίσεις, σκηνοθετικά, θέματα όπως ο ρατσισμός και η αλαζονεία, σαν αυτά που παρουσιάζονται μέσα στο Δείπνο Ηλιθίων;
Για μένα δεν είναι καθόλου δύσκολο, αυτά ακριβώς είναι τα θέματα που με κινητοποιούν και με τα οποία δεν θα σταματήσω ποτέ να ασχολούμαι. Έχουμε ακόμα πολλή δουλειά να κάνουμε, πολύ φως να ρίξουμε με τα μάτια μας και πολύ φως να αφήσουμε να μπει στα μυαλά μας.
Τι προσδοκάτε να κρατήσει ο θεατής φεύγοντας από αυτή την παράσταση;
Να καταλάβει την ιστορία και τις συγκρούσεις. Αυτό βέβαια εξαρτάται από εμάς, τους δημιουργούς αυτής της σκηνικής ιστορίας, και τη δική μας επιμέλεια και γενναιοδωρία. Κατά συνέπεια, δεν προσδοκώ τίποτα από τον θεατή, πέρα ίσως από την καλή του προαίρεση.