Μετά τον “Χάρτινο Τίγρη” και το “Νυχιάνγκ”, δύο παραγωγές, που την περσινή θεατρική σεζόν, καθήλωσαν και συζητήθηκαν, τόσο στα Γιάννενα όσο και στην Αθήνα, η εταιρεία θεατρικών παραγωγών Ison Theatrical Projects, επιστρέφει δυναμικά, αυτή την φορά στην Θεσσαλονική με το πολυβραβευμένο έργο του Simon Stephens “Sea Wall”.
Ο ένας εκ των δύο πρωταγωνιστών Χρήστος Δημητρίου, μιλά στο Ιοanninaabout για την πρόκληση του Sea Wall και τον ρόλο του αλλά και για όλες εκείνες τις πληγές που τελικά επουλώνονται (;) στον χρόνο.
Σας βρίσκουμε στην Θεσσαλονίκη με την παρασταση sea wall και θέλουμε να μας μιλησετε για το έργο, μια που το βλέπουμε πρωτη φορά να ανεβαίνει στην Ελλάδα , ενώ να τονίσουμε σε αυτό το σημείο πως είναι πολυβραβευμενο στο εξωτερικό.
Το “Sea Wall” είναι ένα εξαιρετικό έργο του Simon Stephens που πραγματικά αξίζει να φτάσει στην Ελλάδα. Είναι ένας μονόλογος που εξερευνά με βαθιά ποιητικότητα την ανθρώπινη εμπειρία – την αγάπη, την οικογένεια, τη θρησκεία και την απώλεια. Το γεγονός ότι είναι πολυβραβευμένο διεθνώς δεν με εκπλήσσει, γιατί αγγίζει κάτι καθολικό: πώς αντιμετωπίζουμε το αναπάντεχο και το τραγικό στη ζωή μας. Ο Alex, ο πρωταγωνιστής, είναι ένας φωτογράφος που μέσα από την αφήγησή του αποκαλύπτει πώς μια στιγμή μπορεί να αλλάξει τα πάντα. Στη Θεσσαλονίκη, στο Metropolitan Urban Theatre, φέρνουμε για πρώτη φορά αυτή την ιστορία που μιλά απευθείας στην καρδιά.
Πως θα περιγράφετε τον χαρακτήρα που υποδυεστε; Τι κοινά έχει με τον δικό σας χαρακτήρα και ποια είναι εκείνα τα χαρακτηριστικά που απέχουν από εσάς
Ο Alex είναι ένας άνθρωπος με τρομερή ευαισθησία – ένας φωτογράφος που βλέπει τη ζωή μέσα από το φακό του, που “κλαίει με το ER” όπως λέει. Είναι κάποιος που αγαπά βαθιά την οικογένειά του και έχει αυτή την παιδική αθωότητα που του επιτρέπει να συνδέεται με τους ανθρώπους. Κοινά που έχουμε; Την αγάπη για τον άνθρωπο, την ευγένεια, την ανάγκη για αυθεντικότητα. Όπως και εγώ, ο Alex αναζητά την ουσιαστική σύνδεση με τους άλλους – όπως αυτή που βρίσκει με τον πεθερό του Arthur παρά τις φαινομενικές διαφορές τους. Αυτό που απέχει από εμένα είναι η σκεπτικιστική του στάση απέναντι στην πίστη. Ενώ εγώ βλέπω την πίστη ως ελπίδα και αισιοδοξία, εκείνος την προσεγγίζει με δυσπιστία, μέχρι που η τραγωδία τον αναγκάζει να αντιμετωπίσει τα βαθύτερα ερωτήματα της ύπαρξης.
Το έργο μιλά , όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά για ” πληγές που δεν επουλώνονται” . Υπάρχουν πιστεύετε ή ο χρόνος τελικά γιατρεύει τα πάντα;
Πιστεύω πως υπάρχουν αληθινά πληγές που δεν επουλώνονται ποτέ πλήρως. Ο χρόνος δεν γιατρεύει τα πάντα – μάς μαθαίνει να ζούμε με αυτές. Η απώλεια της Lucy δεν είναι κάτι που ο Alex θα “ξεπεράσει” – είναι κάτι που θα ενσωματώσει στη νέα του πραγματικότητα. Αλλά μέσα σε αυτό το τραύμα υπάρχει και κάτι βαθύτερο: η συνειδητοποίηση της αξίας κάθε στιγμής, η αναγνώριση του πόσο πολύτιμη είναι η αγάπη. Οι πληγές γίνονται μέρος μας, μας διαμορφώνουν, μας κάνουν πιο ανθρώπινους.
Στο Κείμενο θίγεται η έννοια της απώλειας. Πόσο καθοριστική μπορεί να γίνει μια απώλεια , σε όλες της τις εκφάνσεις, για τον καθενα από μας ;
Η απώλεια μπορεί να γίνει το πιο καθοριστικό γεγονός στη ζωή κάποιου. Όπως λέει ο Alex στο τέλος: “Αν αυτό μπορεί να συμβεί τότε όλα μπορούν να συμβούν”. Η απώλεια μας αλλάζει θεμελιακά – μας κάνει να επαναξιολογήσουμε τα πάντα. Μπορεί να μας οδηγήσει στην κατάρρευση, αλλά μπορεί επίσης να μας οδηγήσει σε μια βαθύτερη κατανόηση της ζωής. Ο Alex χάνει την ικανότητά του να δουλέψει ως φωτογράφος γιατί συνειδητοποιεί ότι η φωτογραφία “παγώνει κάτι που είναι ζωντανό” και χρειάζεται “πίστη στη ζωή” για να το κάνει σωστά. Η απώλεια τον αναγκάζει να αντιμετωπίσει την ουσία της ύπαρξης.
Αν μπορούσατε να πείτε κάτι ως Χρήστος στον ήρωα σας τι θα ήταν αυτό;
Άλεξ, ξέρω ότι αυτή τη στιγμή νιώθεις πως όλα έχουν καταρρεύσει. Ότι η “τρύπα στη κοιλιά σου” είναι το μόνο που υπάρχει. Αλλά εκείνη η αγάπη που έδωσες στη Lucy, εκείνες οι στιγμές τρυφερότητας με τη Helen, εκείνη η απροσδόκητη σύνδεση με τον Arthur – όλα αυτά δεν τα σβήνονται. Η πίστη δεν είναι μόνο για τον Θεό που αμφιβάλλεις αν υπάρχει. Η πίστη είναι στην αξία αυτής της αγάπης που βίωσες, στη δυνατότητα του ανθρώπου να συνεχίζει παρά το σκοτάδι. Η ζωή δεν σταμάτησε – άλλαξε. Και μέσα σε αυτή την αλλαγή κρύβεται κάτι που δεν μπορεί να χαθεί: η μνήμη της αγάπης και η ικανότητά σου να αγαπάς ακόμα.
Info παράστασης
Sea Wall του Simon Stephens (σε σύνθεση με το “Moments”)
με τους Χρήστο Δημητρίου και Γιάννη Κράβαρη
Μετάφραση – Σκηνοθεσία: Απόστολος Τζίμας
Εικαστική Επιμέλεια: Γιάννης Κράβαρης
Πρωτότυπη Μουσική: August Bites
Επιμέλεια Κίνησης: Άννα Παπανικολάου
Φωτισμοί – Φωτογραφίες – Βίντεο: Κωστής Εμμανουηλίδης
Γραφιστικός σχεδιασμός: Χρήστος Λέντζαρης
Επικοινωνία: Λία Κεσοπούλου
Παραγωγή: Ison Theatrical Projects
Χώρος: Metropolitan: The Urban Theater, Βασ. Όλγας 65 & Φλέμινγκ 2, Θεσσαλονίκη (τηλ. 2311 284 773)
Παραστάσεις: 3 – 19 Οκτωβρίου 2025, κάθε Παρασκευή-Σάββατο στις 21:15 και Κυριακή στις 20:00
Διάρκεια παράστασης: 80 λεπτά
Τιμές εισιτηρίων: 15 ευρώ Κανονικό, 12 ευρώ Μειωμένο (ΑμεΑ, φοιτητές, άνεργοι, πολύτεκνοι)
Αγορά εισιτηρίων: https://www.more.com/gr-el/tickets/theater/seawall/ & καθημερινά από το ταμείο του θεάτρου