11 Σύγχρονες Ελληνικές Ταινίες
11 Σύγχρονες Ελληνικές Ταινίες. Ο ελληνικός κινηματογράφος είναι η ψυχή του λαού μας. Όλοι έχουμε δει τις αθάνατες ταινίες της Φίνος Φιλμ, έχουμε γελάσει με την αφέλεια του Ντίνου Ηλιόπουλου, έχουμε μαγευτεί από την εξωπραγματική ομορφιά της Τζένης Καρέζη και της Ζωής Λάσκαρη. Σήμερα, όμως, θα εξερευνήσουμε τον σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο, με ταινίες που αξίζει να αφήσεις να σε παρασύρουν. Είτε σε πελάγη κάπως άγρια, είτε σε στιγμές της Ιστορίας γραμμένες με αίμα, είτε σε μυστηριώδη, σχεδόν ομιχλώδη στενά, ψάχνοντας την αλήθεια.
1. Νύφες (2004, Παντελής Βούλγαρης)
Σ’ ένα καράβι γεμάτο όνειρα και προίκες, εκατοντάδες γυναίκες ταξιδεύουν για έναν άγνωστο γαμπρό. Η Νίκη, ανάμεσά τους, κρύβει έναν έρωτα που η θάλασσα δεν μπορεί να πνίξει. Μια ιστορία που συγκλονίζει, κάνοντάς σε να αναρωτηθείς: πόσο κοστίζουν τα «πρέπει» μπροστά στα «θέλω»; Η σκηνή που ξυπνά με γκρίζα μαλλιά από τη θλίψη είναι σπαρακτική. Προσωπικά, δεν μπορώ να την ξεχάσω – εσύ;
«Η θάλασσα χωρίζει, μα η καρδιά ενώνει.»
2. Μικρά Αγγλία (2013, Παντελής Βούλγαρης)
Στην Άνδρο του μεσοπολέμου, δύο αδελφές, δύο μεγάλοι έρωτες και ένα σπίτι γεμάτο σιωπές. Η Μικρά Αγγλία είναι μια ωδή στη γυναικεία ψυχή, στη σκληρότητα της παράδοσης και στη δύναμη του ανείπωτου. Εδώ ο έρωτας δεν είναι χαρά – είναι θυσία. Η σκηνή όπου η Όρσα μαθαίνει την αλήθεια, μέσα σε παγωμένη σιγή, είναι από τις πιο σπαρακτικές του ελληνικού σινεμά.
«Δεν μίλησε ποτέ. Κι όμως, πόσα είπε η σιωπή της.»
3. Τελευταίο Σημείωμα (2017, Παντελής Βούλγαρης)
Οι 200 Έλληνες της Καισιαριανής , εκτελεσμένοι από τους Ναζί την Πρωτομαγιά του 1944. Ανάμεσά τους, ο Ναπολέων Σουκατζίδης, δεσμοφύλακας που γίνεται ήρωας με μια πράξη ακραίας αξιοπρέπειας όταν επιλέγει να εκτελεσθεί μαζί με τους συγκρατούμενους του, στους οποίους αναγκάζεται να το ανακοινώσει ο ίδιος όντας διερμηνέας των Γερμανών και φυλακισμένος . Μια αληθινή ιστορία που καίει, όχι μόνο για το παρελθόν, αλλά για το τι σημαίνει «άνθρωπος» σε εποχές απανθρωπιάς. Η σκηνή του τελευταίου βλέμματος πριν την εκτέλεση μιλά για όλους μας.
«Δεν πεθαίνεις όταν σε σκοτώνουν. Πεθαίνεις όταν ξεχνιέσαι.»
4. Ουζερί Τσιτσάνης (2015, Μανούσος Μανουσάκης)
Στην Κατοχική Θεσσαλονίκη, το τραγούδι γίνεται αντίσταση. Ο Τσιτσάνης, ανάμεσα στις μελωδίες του μπουζουκιού και τη φρίκη του πολέμου, προσφέρει έναν μικρό παράδεισο. Ο έρωτας της Εστρέας και του Γιώργου δοκιμάζεται από την Ιστορία. Η σκηνή με το «Συννεφιασμένη Κυριακή» να σκεπάζει τον πόλεμο μένει στην ψυχή. Το ήξερες ότι βασίζεται σε αληθινές ιστορίες;
«Όταν όλα σωπαίνουν, η μουσική θυμάται.»
5. Καζαντζάκης (2017, Γιάννης Σμαραγδής)
Η πορεία του Νίκου Καζαντζάκη, που έψαχνε τον Θεό, την ελευθερία, τον άνθρωπο. Μια βιογραφία μέσα από το βλέμμα του Σμαραγδή, που αγαπά τον μύθο. Η ταινία φωτίζει τα διλήμματά του, με τον Ζορμπά να κλέβει την παράσταση. Η συνάντησή τους είναι σαν να βλέπεις το πάθος να ζωντανεύει. Προσωπικά, με ενέπνευσε να διαβάσω ξανά Καζαντζάκη!
«Αγαπώ τον άνθρωπο περισσότερο από τον Θεό, γιατί είναι πιο τραγικός.»
6. Έτερος Εγώ (2016, Σωτήρης Τσαφούλιας)
Μια σειρά δολοφονιών με τη σκιά του Πυθαγόρα. Ο καθηγητής Δημήτρης Λαΐνης μπλέκεται σε έναν κόσμο όπου τα μαθηματικά δεν είναι μόνο λογική, αλλά ψυχή, μοίρα και φόνος. Η σκηνή που αναγνωρίζει την ομορφιά πίσω από τη φρίκη είναι ανατριχιαστική. Ένα θρίλερ που σε καθηλώνει, δείχνοντάς σου τη ζωή με μαθηματική ακρίβεια και ανθρώπινη τρυφερότητα.
«Κάθε αριθμός κρύβει μια ιστορία. Κάθε ιστορία, έναν καθρέφτη.»
7. Το Κλάμα Βγήκε απ’ τον Παράδεισο (2001, Θανάσης Παπαθανασίου & Μιχάλης Ρέππας)
Ένα ξεκαρδιστικό ταξίδι στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο, όπου η υπερβολή γίνεται τέχνη. Όταν η «μάνα» ξεσπά σε αναφιλητά που κρατούν αιώνες, γελάς μέχρι δακρύων! Ένα έργο που σατιρίζει, αλλά τιμά τις ρίζες του. Προσωπικά, δεν χορταίνω το χιούμορ του!
«Όλα τα είχαμε, το δράμα μας έλειπε!»
8. Φόνισσα (2023, Εύα Νάθενα)
Η Χαδούλα, η ηρωίδα του Παπαδιαμάντη, ξαναζωντανεύει με σπαρακτική ματιά. Μια γυναίκα που πνίγει όχι από κακία, αλλά από τη στρεβλή αγάπη και λογική της. Η σκηνή που η θάλασσα γίνεται καταφύγιο και τιμωρία με στοιχειώνει. Μια ταινία που σε κάνει να αναρωτηθείς τι σημαίνει ελευθερία – και πόσο κοστίζει.
«Δεν ήξερε, δεν άντεχε, δεν γινόταν αλλιώς.»
9. Το Τανγκό των Χριστουγέννων (2011, Νίκος Κουτελιδάκης)
Σ’ έναν στρατώνα του 1970, ένας αυστηρός λοχαγός, ένας εσωστρεφής υπαξιωματικός, και μια γυναίκα-όνειρο. Το τανγκό ενώνει, λυγίζει τον φόβο, λέει όσα οι λέξεις δεν μπορούν. Η στιγμή που ο Στέφανος τολμά να ζητήσει έναν χορό κουβαλά μια ζωή ολόκληρη. Λατρεύω πώς ο χορός λέει τα πάντα!
«Κάθε βήμα στο ταγκό, ένα βήμα προς την καρδιά σου.»
10. Αν… (2012, Χριστόφορος Παπακαλιάτης)
Μια απόφαση, δύο διαφορετικές ζωές. Ο Δημήτρης στέκεται στο σταυροδρόμι των επιλογών, και η ταινία τον διχάζει, όπως κάθε «αν» που σκεφτήκαμε. Όταν βλέπει την εναλλακτική ζωή του, πονάει σαν να την έζησε. Μια ιστορία που σε κάνει να ονειρεύεσαι τα «αν» σου.
«Το ‘αν’ είναι η πιο όμορφη και πιο επικίνδυνη λέξη στον κόσμο.
Αυτές οι ταινίες είναι ο παλμός του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου: πελάγη που κρύβουν έρωτες, Ιστορία που φωνάζει, στενά που ψιθυρίζουν μυστήρια. Αφήστε τις να σας παρασύρουν, όπως οι ταινίες της Φίνος Φιλμ μάς έκαναν να γελάμε και να ονειρευόμαστε. Και στο τέλος, ακούστε το «Συννεφιασμένη Κυριακή» του Βασίλη Τσιτσάνη, από το Ουζερί Τσιτσάνης. Σαν δάκρυ που πέφτει σε μια ταβέρνα, θα σας θυμίσει ότι η Ελλάδα μας πάντα τραγουδά.
