Η Άννα Λεμονάκη μιλά στην Σέβη Ευθυμίου για το “ΜΠΛΕ” , την πρώτη παράσταση που έγραψε και σκηνοθέτησε η ίδια, τα πολλά αόρατα πρόσωπα του άγχους, την δύναμη του νερού και τα μελλοντικά της σχέδια.
Γιατί έδωσες τον τίτλο “ΜΠΛΕ” στην παράσταση;
Ο τίτλος της παράστασης “ΜΠΛΕ” ήταν αυθόρμητος. Ίσως επειδή μου θυμίζει την θάλασσα , η οποία αποτελείται από νερό. Και το νερό με ανακουφίζει από το άγχος. Βέβαια το νερό έχει κι εκείνο εκατοντάδες πρόσωπα όπως και το άγχος.
Η παράσταση μιλά για τις κρίσεις πανικού που βιώνει ο σύγχρονος άνθρωπος. Υπήρξε λοιπόν αυτό το προσωπικό σου βίωμα η αφορμή για την συγγραφή του ¨ΜΠΛΕ¨;
Φυσικά και το βίωμα ήταν ο λόγος ο οποίος με έκανε να γράψω αυτό το κείμενο. Το οποίο μάλιστα ολοκληρώθηκε μέσα σε μόλις τρεις ημέρες.
Πιστεύεις ότι το άγχος είναι η μάστιγα της εποχής μας;
Πιστεύω ότι ζούμε καθημερινά μέσα σε αυτό, το ακούμε πια παραπάνω αλλά δεν ξέρω αν μιλάμε όμως τόσο πολύ γι αυτό. Είναι θα έλεγα σαν μια κατάσταση αδρεναλίνης που έχει σαλτάρει τελείως , όπως λέω και στην παράσταση.
Είπες ότι δεν μιλάμε τόσο πολύ γι αυτό.. Θεωρείς ότι η τέχνη μιλά για όσα γενικά εμείς σαν κοινωνία σιωπούμε;
Η τέχνη καταπιάνεται με πολλά ζητήματα του σύγχρονου ανθρώπου, λειτουργεί κάπως σαν αρένα για τα πάντα. Ξέρεις, θέλω πάντα οι παραστάσεις να ¨μιλούν¨ στο κοινό, να το συγκινούν. Θέλω πάντα να υπάρχει αυτός ο ένας θεατής που έχει συγκινηθεί αρκετά.
Υπάρχει κάποιο μήνυμα που θα ήθελες να δώσεις στους αναγνώστες μας;
Θέλω να θυμούνται πάντα κάτι που λέω και στην παράσταση: Το ρίσκο. Το θετικό τραύμα.
Τέλος που μπορούμε να σε απολαύσουμε;
Για λίγες παραστάσεις ακόμη θα βρίσκομαι στην Αθήνα στο Πλύφα. Έπειτα το “ΜΠΛΕ” θα ταξιδέψει στην Αβινιον στο théâtre Le 11 και στη Μαδρίτη στο Teatro de Barrio. Από τις 15 Μαΐου επιστρέφουμε στο Πλύφα, με άλλο έργο.