Όταν η απιστία ξυπνάει το θηρίο μέσα σου
Φαντασιακές σκηνές απείρου κάλους, με πρωταγωνιστή εσένα και την πρώην αγάπη σου.
Όχι, δεν μιλάω για επιστροφές-καταστροφές. Μιλάω για αντίποινα στον στολισμό της κεφαλής σου. Αυτήν που σου έκανε τον καιρό εκείνο στην Ναζαρέτ, στα πέτρινα χρόνια του Παρθενώνα η πρώην – ελπίζω – αγάπη σου.
Συνήθως το κέρατο είναι προμελετημένο. Υπάρχει ένα σχέδιο από πίσω βρε παιδάκι μου. Έχεις βρει την πέτρα του σκανδάλου, έχεις παίξει μαζί της/του, έχεις κάνει μια προετοιμασία. Ε… δεν θα έχεις βγει και κανένα ραντεβουδάκι; Θα έχεις βγει…
Και όταν φτάνει στ’ αυτιά σου; Τότε τι; Τότε φίλη/φίλε μου, προσπαθείς να είσαι όσο το δυνατόν πιο κόσμιος γίνεται, ακόμα κι αν σε πνίγει το δίκιο. Καταπνίγεις συναισθήματα και εντελώς άκοσμες συμπεριφορές για να μην γίνει το έλα να δεις και χάσεις την αξιοπρέπειά σου.
Αλλά αν είχες το ελεύθερο να δράσεις όπως ήθελες, ή ακόμα αν γυρνούσες τον χρόνο πίσω, πώς θα αντιδρούσες;
Για να το ξεκαθαρίσουμε, δεν είμαστε και τόσο Ευρωπαίοι όσο πιστεύουμε. Ούτε ζούμε σε καμία Σουηδία. Ο ελληνικός λαός είναι παθιάρης. Πώς να το κάνουμε; Έχουμε και μια φήμη να διατηρήσουμε στην τελική.
Κι ενώ εξωτερικά παριστάνουμε τους ψύχραιμους και κόσμιους, μέσα μας έχουμε παίξει ήδη τρεις σεζόν από φανταστικά σενάρια τιμωρίας. Αντί να τα πνίγεις, γιατί να μην τα… αναγνωρίσουμε;
Για πάμε να δούμε μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές αντιδράσεις που ίσως είχαμε σε μια άλλη ζωή – ή και τώρα, στο μυαλό μας:
1. Να πετάξεις το τασάκι στο κεφάλι.
Και βέβαια! Και δεν βλέπω και τον λόγο που δεν μπορώ να το κάνω. Γιατί, άνθρωπέ μου, με δοκιμάζεις έτσι; Αναρωτιέσαι και γλυκοκοιτάς το τασάκι / τηγάνι / τσάντα / παπούτσι που βρίσκεται μπροστά σου όταν ακούς τη χιλιοειπωμένη φράση:
«Αγάπη μου, δεν είναι αυτό που νομίζεις»…
Τον κακό σου τον καιρό και τον κακό σου τον φλάρο, όπως λέει και η γιαγιά μου. Εκεί, λοιπόν, έρχεται η φαντασία να καλύψει τα κενά της αυτοσυγκράτησης. Και το τασάκι, έστω και νοητά, παίρνει την τροχιά του. Όχι πως προτείνουμε τη βία. Αλλά να, άμα μπορούσες να ξαναπαίξεις τη σκηνή όπως τη νιώθεις… μπορεί να μην το πετύχαινες καν. Ίσα για το ξεκάρφωμα.
2. Να γρατσουνίσεις το αμάξι.
Το βλέπεις μπροστά σου. Γυαλίζει. Στέκει εκεί προκλητικά με τα φώτα του σαν να σου κλείνει το μάτι ειρωνικά. Και ξαφνικά… τα κλειδιά σε κατευθύνουν από μόνα τους. Σαν να τα κρατάει κάποιο αόρατο χέρι – όχι δικό σου, βέβαια, εσύ απλά είσαι θεατής.
“Κοίτα να δεις…”, σκέφτεσαι. “Πώς έγινε αυτή η γρατσουνιά στο αμάξι; Ουπςι ντουπσι.”
Γιατί αφού σε πόνεσε συναισθηματικά, εσύ θα τον/την πονέσεις και στην τσέπη αλλά και στην καρδιά. Ιδίως αν το αυτοκίνητο είναι ο μεγαλύτερος του έρωτας (κατά πάσα πιθανότητα είναι).
Μπορεί να μην το έκανες ποτέ στ’ αλήθεια – και μπράβο σου. Αλλά στο κεφάλι σου έχει γίνει ήδη replay δέκα φορές και σε κάθε μία η γρατσουνιά είναι πιο βαθιά. Και το χαμόγελό σου πιο πλατύ.
3. Αυτός ο φίλος/φίλη… πολύ ωραίος τελικά.
Κι ενώ είσαι χωμένος/η στον πόνο σου, αναλύοντας το πώς, το γιατί και το με ποια, ξαφνικά ο κολλητός του – που πάντα κάτι σε ψιλοτάραζε – σου φαίνεται… πολύ διαφορετικός. Σαν να τον βλέπεις με καινούρια μάτια. Ένα τσακ παραπάνω γοητεία. Ένα χαμόγελο που λάμπει. Ένα μπράτσο πιο γεμάτο υποσχέσεις.
Μικροπρέπεια; Ίσως. Ξεμικροπρέπεια; Who knows. Αλλά πες μου εσύ: Όταν είμαστε πληγωμένοι και θέλουμε να πάρουμε το αίμα μας πίσω, τι να κάνουμε; Τα όρια της ηθικής γίνονται κάπως πιο θολά.
Και μια βραδιά πάθους δεν σκότωσε ποτέ κανέναν. Αντιθέτως, ίσως να θεράπευσε κάτι μέσα σου – έστω τον εγωισμό. Και στην τελική, ας πρόσεχε. Ήξερε τι φίλους είχε. Ήξερε τι έχανε.
4. Social Media: το θέατρο της εκδίκησης.
Δεν θα τον/την διαγράψεις. Όχι, όχι. Αυτό είναι για τους αδύναμους. Εσύ θα τον/την αφήσεις εκεί. Να βλέπει. Να καίγεται. Να μπαίνει στο προφίλ σου και να σκρολάρει με ιδρωμένη παλάμη και καρδιά στα δόντια.
Νέο κούρεμα; Θα το δει.
Selfie με σαγηνευτικό βλέμμα και λεζάντα «better than ever»; Θα τη δει.
Τριήμερο με φόντο νησί και cocktail στο χέρι; Θα το ζήσει… μέσα από stories.
Και όταν στείλει (γιατί θα στείλει), μπορείς να διαλέξεις:
α) να το δεις και να μην απαντήσεις ποτέ,
β) να απαντήσεις «Ορίστε;»,
γ) να κάνεις αντιδράσεις με καρδούλες ή φωτιές 🔥 σε ό,τι ανεβάζει και να τον τρελάνεις,
δ) όλα τα παραπάνω σε εναλλαγή.
Γιατί όταν δεν μπορείς να σπάσεις ένα πιάτο στο κεφάλι του, του σπας τα νεύρα με την απόλυτη έκδοση του “κοίτα τι έχασες”.
Άλλωστε, ποιος είπε ότι δεν υπάρχει ζωή μετά την απιστία; Υπάρχει, και μάλιστα με φίλτρο Lo-fi και λεζάντα “Healing era 🌙”.
Και στο φινάλε…
Η εκδίκηση, λένε, δεν είναι λύση. Ε, λοιπόν, καμιά φορά είναι. Όχι γιατί θα φέρει πίσω αυτά που έχασες, αλλά γιατί σε βοηθάει να ξεθυμάνεις, να σταθείς στα πόδια σου και να κοιταχτείς στον καθρέφτη με περηφάνια – χωρίς κέρατα.
Μπορεί να μη ρίξεις τασάκια, να μη γρατσουνίσεις αμάξια, να μην κάνεις βραδιές πάθους με τον κολλητό ή την κολλητή, ούτε να γίνεις θεός/θεά του Instagram. Μπορεί να κάνεις ένα απλό seen και να προχωρήσεις παρακάτω με ψηλά το κεφάλι και στιλ που πονάει περισσότερο από οποιοδήποτε αντίποινο.
Γιατί ξέρεις τι πονάει περισσότερο από την εκδίκηση;
Η αδιαφορία.
Το να σε βλέπει να λάμπεις χωρίς να του/της κάνεις τη χάρη να καείς.
Οπότε, αν τελικά είχες την ευκαιρία να γυρίσεις τον χρόνο πίσω…
Ίσως να μην έκανες τίποτα από όλα αυτά. Ίσως απλά να χαμογελούσες, να γύριζες την πλάτη και να έλεγες:
«Στην ευχή, στο καλό, φύγε σε παρακαλώ.» όπως πολύ ωραία είπε και ο φίλος Τσαλίκης. Ή να έλεγες «Χειρότερη να είναι η κάθε σου ημέρα» όπως είπε ακόμα πιο ωραία η φίλη Ελένη Χατζύ!
Και μετά, ίσως να έγραφες ένα άρθρο σαν κι αυτό – και να το διάβαζαν όλοι.
